Freddy blogt: Als een raket armoede bestrijden

Ik rits mijn jas dicht en stap de kou in. Vanavond staat armoedebeleid op het programma. Ik besef me als geen ander dat dit het moment is waar ik als raadslid het verschil kan maken en ook écht wil maken. Dit is beleid dat mensen raakt die het zo nodig hebben door ons als lokale overheid omarmt te worden. Het is een onderwerp dat mij altijd persoonlijk raakt.

In mijn tijd als algemeen coördinator en bestuurslid van de Voedselbank zag ik de cijfers, de nota’s, de documenten een gezicht krijgen. Het werd opeens die vrouw die op haar fiets haar kinderen weg bracht naar school, het werd die man in de bibliotheek die gescheiden was en nu net rond kon komen, het was die oudere op het bankje, die het niet redde van zijn pensioen. Armoede kwam dichtbij. Het werd een van mijn bouwstenen als raadslid.

Vanavond doet er toe voor mij. Te vaak en te veel wordt er in besprekingen nooit concreet gemaakt wat we nou gaan doen. Te weinig wordt er een verschil gemaakt. Vanavond wil ik een verschil kunnen maken voor iedereen die vaak door een samenloop van ongelukkige omstandigheden te maken krijgt met armoede. Ik bouwde een drietrapsraket.

stap 1. Communicatie.
In Nederland zijn wij kampioen geworden in regelingen en toeslagen. Mensen zien door de bomen het bos niet meer. De schrijnende verhalen van mensen die vastgelopen zijn in het systeem zijn niet op een hand te tellen. Als lokale overheid bereiken wij mensen die in armoede leven niet meer. Ze zijn massaal afgehaakt op beleid waar zij keer op keer tegenaan lopen. Wij willen laten zien dat we naast je staan. Dat we als lokale overheid je partner willen zijn in jouw situatie en je niet belasten met regeling op regeling. Wij willen helemaal niet dat briefje op jouw koelkast waarop staat wanneer jij voor welke regeling in aanmerking komt en wanneer niet. We willen duidelijke, heldere taal die jij begrijpt, zodat jij de weg vindt naar alles waar jij recht op hebt.

Stap 2. Verduurzamen:
Alles kost meer geld. We horen met hart in ons keel de verhalen van de mensen in de flats die vast zitten aan blokverwarming. Hoe erg je je best ook doet, het maakt geen verschil. De onmacht, het is iets waar we als lokale overheid direct en actief iets moeten doen. We moeten achter deze mensen staan. Laten wij nu het gesprek aan gaan met woningcorporaties. Dit is het moment dat zij hun verantwoordelijkheid nemen om die mensen die de tocht door hun huizen voelen en het schimmel op hun muren hebben staan, nu te helpen.

Stap 3. Een financieel steuntje in de rug
Het pijnlijke aan inflatie is dat de grootste klappen vallen in de huishoudens die al geen reserve hebben. De mensen die het al niet op kunnen vangen, die krijgen er gewoon nog een fikse uitdaging bij. Het is ongekend, hard en afstandelijk. Ik wil een overheid zijn die juist deze mensen een steuntje in de rug geeft. Ik geloof in het verlengen en verruimen van de Klantenspaarpas. Het is een win-win situatie, ook de ondernemers die door de energiecrisis geraakt worden, krijgen zo ondersteuning. We horen veel over alleenstaande ouders waarvan de alimentatie wel wordt meegerekend, maar die ze nooit ontvangen. Er moet goed gekeken worden naar hoe we deze pas zo goed mogelijk inzetten voor diegene die het echt het hardste nodig hebben.

Vanavond legde ik deze raket voor aan mijn mederaadsleden. Ik geloof erin. Als ik terug loop naar huis is het bewolkt. Ik hoop dat deze raket hoger vliegt dan deze wolken. Dit is onze kans om als overheid te laten zien dat wij er willen zijn voor die mensen die ons het hardste nodig hebben. Dit is waar ik raadslid voor ben.