Een inkijkje in het leven van Nynke Plaatsman-Visser

Het was een zomerse dag zeven jaar geleden. De bomen op de markt stonden in bloei en ik was met een rood hoofd en mijn fiets hier terecht gekomen, gewoon een verkeerde afslag. De schoonheid van Wijk bij Duurstede overviel me. “Hier wil je toch wonen” was het eerste wat ik dacht. En zo geschiedde een jaar later. Ik woon inmiddels bijna zes jaar in Wijk bij Duurstede en kan me nog elke dag verbazen over hoe goed het hier is. Laten we wel wezen, naast de dingen die beter kunnen gaat in Wijk bij Duurstede ook veel ontzettend goed. 

Politiek

Ik was acht jaar toen ik mijn eerste politieke partij oprichtte samen met mijn vrienden “de groene, linkse Democratische Partij”. Het moest anders in Amsterdam met dat klimaat, dat gingen wij regelen! Een schattige ambitie. Grappig genoeg zijn twee van de drie vrienden van nu dit jaar ook verkiesbaar. Op mijn veertiende werd ik lid van de jongerenraad van Amsterdam. Een bijzondere tijd waarin we als jongeren mochten meedenken over belangrijke onderwerpen. Ik kon me uren vastbijten in studentenhuisvesting of loverboy problematiek. Wat die meisjes, en inmiddels ook jongens, door moeten maken, het is écht verschrikkelijk. 

Het was een gouden tijd. Hoe ik me vastbeet in die loverboyproblematiek, vertelt ook veel over wie ik ben. Als ik me ergens in vastbijt kun je er vanuit gaan dat ik alles wat ik over een onderwerp kan vinden lees en daar voor opsta. Er is wel eens de opvatting dat ik star ben in mijn overtuigingen. Ik zie dat niet zo, ik ben wel zeker van mijn zaak als ik me ergens tegen uitspreek. Dat doe ik dan ook met verve. Maar ik ben makkelijk te overtuigen, mits je met goede argumenten komt. 

In mijn studententijd zwierf ik van politiek café naar politiek café, keek ik bij Rood, Dwars en JOVD, de jongerenorganisaties van SP, GroenLinks en VVD, maar ik vond nergens mijn plek. Ook in kiezen ben ik nooit honkvast geweest.  Ik verkies inhoud van de programma’s, die ik dan tot in den treuren uitpluis, boven de partij.

Maatschappelijk betrokken

Ik groeide op in een volkswijk in Amsterdam. Mijn ouders waren beide leraar op de dovenschool en wij hebben vanaf jongs af aan altijd een huishouden van Jan Steen gehad. We waren niet arm, we waren niet rijk. Het was de normaalste zaak van de wereld dat als het thuis bij een kind van school even minder ging, ze gewoon de weekenden bij ons logeerden. Op mijn achtste kwam ons ‘zusje’ in ons leven. Ze woonde in een pleeghuis en kwam dan weekenden, feestdagen of vakanties bij ons. Haar bijzondere geschiedenis, haar overtuiging om toch het beste van het leven te maken en haar hele leven heeft mij echt veel meegegeven. De maatschappij had haar misschien afgeschreven, maar zij zichzelf nooit. Ze bleef maar staan en dat draag ik voor de rest van mijn leven bij me. 

In 2013 kreeg ik zelf een ongeluk. Op Koninginnenacht ben ik overreden door een man onder invloed. Ik heb daardoor een blijvende zenuwaandoening opgelopen in mijn been. Opeens ben je voor de rest van je leven getekend. Ik solliciteerde op dat moment voor een baan als onboard reporter bij het vrouwenteam in de Volvo Ocean Race. Ik was een van de drie vrouwen die op trial mocht komen. Het bleek fysiek niet haalbaar na mijn ongeluk. Dat ik die droom heb moeten laten varen heeft veel gekost, maar me ook veel geleerd. Sommige dagen loop ik, Sommige dagen zit ik in een rolstoel. Sinds kort cross ik op mijn bakfiets door Wijk.

Door mijn ongeluk richtte ik met mijn nieuwe sportteam Stichting Dutch Adaptives op die sport toegankelijk maakt voor mensen met beperking. We zijn een leuke club mensen die gewoon laat zien dat dingen wél mogelijk zijn. Een berg beklimmen? Een obstacle race? Een triathlon finishen? Wij doen dat gewoon. Ik ben bijzonder trots op de bewustwording die ook wij de afgelopen jaren hebben bewerkstelligd. Regulier sporten voor mensen met een beperking is steeds minder een taboe. 

Rechtvaardigheidsgevoel
Ik trek onrecht echt heel slecht.  Een voorbeeld hiervan is de compensatieregeling voor flatbewoners in Wijk bij Duurstede. Dan hoor ik tijdens een raadsvergadering een partij lachend vertellen dat die compensatie eigenlijk nog minder is dan die €15,-. Ik heb dan die middag net een mailtje gehad van een mevrouw die écht heel erg in de financiële problemen komt door Diftar. Ik kan dat niet los van elkaar zien en wil dan iemand gewoon vierkant door de lijn trekken. 

Door mijn ongeluk en mijn opvoeding heb ik ook die kant van de samenleving gezien waar mensen in de problemen komen. Waar mensen tegen de stroom op moeten blijven boksen om te blijven drijven. En dan vaak de overheid die daar regel op regel overheen gooit. 

Diftar is zo een voorbeeld. Naast de discussie of Diftar sowieso een goed idee is, is het per definitie zo een typische regel die juist voor de mensen die het al niet konden dragen een probleem is. Ik vind dat je als overheid daar niet nog een schep op moet willen doen.  De gemeente wijst dan naar de regelingen die er voor deze mensen zijn. Maar voor je er achter bent hoe het werkt en waar het vandaan moet komen ben je een dag verder. Bovendien stapelt die administratie zich bovenop de administratie die je al hebt. Dat het goed geregeld is voor deze mensen, dat is echt een misvatting die ik keer op keer bewezen zie op diverse plekken in de samenleving.  Dat gaat me aan het hart. Ik heb zulke geluiden ook na invoer van Diftar gehoord uit onze samenleving.  Dat moeten we toch niet willen? Duurzaamheid zou nooit ten kosten mogen gaan van die mensen in de samenleving die juist onze steun hard nodig hebben.  Ik geloof écht dat er andere manieren zijn om doelstellingen te halen. 

Waarom BurgerBelangen?
Toen ik begon met het burgerbezwaar tegen Diftar had ik niet de ambitie politiek actief te worden. Ik had ook, misschien naïef het idee toen het bezwaar zo groot werd, dat de gemeente daar wel naar zou luisteren. Het tegenovergestelde was het geval. Eigenlijk zijn we direct weggeschreven als boze burgers en keer op keer in de media onderuit gehaald. Dan groeit mijn ambitie om dit beter te regelen dus.  Dingen veranderen alleen als je zelf actie onderneemt.   

Er zijn drie partijen die sinds ik ben opgestaan tegen de invoer van Diftar vinger aan pols hebben gehouden bij het Burgercollectief. BurgerBelangen was verreweg het meest betrokken. Wat ik mooi vind aan BurgerBelangen is de bevlogenheid van ons team. We zijn soms wat fel, we hebben een duidelijke visie en soms schoppen we tegen wat muren aan. Wietze wordt ook wel de ‘enfant terrible’ van de Wijkse Politiek genoemd. Maar hij is wél het langst zittende raadslid, met een extreme dossierkennis én een hart voor de samenleving. 

Ik werd vooral overtuigd omdat zijn visie over een gemeente een flinke portie ondernemerschap behelst. Ambitieuze plannen maken? Ja! Maar wel met financiële onderbouwing. BurgerBelangen staat vierkant voor minder regels, meer doen. Ik houd heel erg van dat realisme. 

Bovendien is BurgerBelangen de enige partij zonder banden met Den Haag. Het is een partij die écht staat voor de mensen van hier. Ik denk écht dat Wijk bij Duurstede daar aan toe is. 

Motto
Ik geloof dat je in je leven elk doel kan behalen wat je wilt halen, als je maar elke dag een stap blijft zetten richting dat doel. Mijn lijfspreuk is dat plannen pas leuk worden als er mensen lachen. 

Nynke Plaatsman-Visser

Lijsttrekker
Nynke@burgerbelangen.nl