Maandagochtend 07:50. Onze kinderen stuiteren alle kanten op als ik ze in de auto probeer te krijgen. Het is de eerste schooldag na een lange zomervakantie vol plezier. Het lang-leven-de-lol-gevoel bonkt nog in hun kleine lichaampjes terwijl ik ze weer in gelid trek. Mijn hoofd is bij de ruim 100 gezinnen die vandaag met vervangend vervoer hun kinderen naar school zien gaan. Zij ervaarden een zomer waarin ze nog niet wisten of hun kind na de zomer wel met aangepast vervoer naar school kon. Ik heb een steen in mijn maag. Er is nog veel onduidelijk. Zal het goed gaan?

De afgelopen dagen stonden bol van berichten van ouders die nog geen zekerheid hadden over de planning van het leerlingenvervoer. Was alles wel geregeld? Vrijdag belde ik voor de geruststelling de wethouder nog, dat ik zorgwekkende verhalen kreeg en of alles echt geregeld was. “ ja hoor, alle contracten zijn rond” was het antwoord. 

 Als ik de kinderen goed en wel in de auto heb komen de eerste berichten al binnen. Het bedrijf waarmee kinderen vervoerd zouden worden had toch geen contract met de gemeente, chauffeur is nog niet bekend, het vervoer stond op het verkeerde adres.

Ik adem even diep uit. Dit gun je niemand, maar zeker niet ouders van al kwetsbare kinderen.

Gelukkig komen er ook berichten van ouders die gewoon hun oude chauffeur troffen of de gezinnen waarbij het wel op de rit is. Ook op mijn werk spreken we over de situatie. Ook leerlingen in gemeente Utrechtse Heuvelrug treffen nog veel onduidelijkheden. 

Dinsdag pakt de NOS het op. Er blijken behoorlijke opstartproblemen. 

De Gemeente Utrechtse Heuvelrug biedt haar excuses aan naar alle ouders. De gemeente wijk bij Duurstede zegt hard te werken. Ik mis excuses in het bericht of enige vorm van treurnis.

Je zal je kind maar moeten meesturen met een bedrijf waarvan je even niet weet of de planning wel goed is. Het gaat hier wel over je meest dierbaren.

Als ik mijn kinderen die middag uit school haal knuffel ik ze even extra. Bah, wat een vervelende start voor de ouders die ik sprak. Het is niet mijn plek sorry te zeggen, maar omdat niemand het doet: sorry ouders, jullie zijn de dupe van dit beleid en de gemaakte fouten en dat vind ik echt verschrikkelijk.

Ik klim maar weer in de pen. De kans dat ik dit dossier in een la laat verdwijnen is niet aanwezig. Deze gezinnen verdienen toewijding en ruggensteun. Het leven zonder is al zwaar zat. 

Nynke Plaatsman-Visser
Fractievoorzitter BurgerBelangen