De gemeenteraad bespreekt binnenkort de begroting voor 2026–2029.
Wij maken ons grote zorgen. De lasten voor inwoners stijgen, terwijl de voorzieningen juist slechter worden.
Minder kwaliteit in onze leefomgeving
In het nieuwe Beheerkwaliteitsplan (BKP) staat dat de gemeente elk jaar €575.000 tekortkomt om de openbare ruimte goed te onderhouden. Voor het vervangen van wegen, groen en speelplekken is €3,9 miljoen nodig, maar er is maar €1,7 miljoen beschikbaar. Toch kiest het college voor een ‘pragmatisch scenario’. Dat betekent dat de kwaliteit verder achteruitgaat.
Zelfs in het raadsvoorstel staat:
“Ook met dit scenario gaat de kwaliteit van de openbare ruimte achteruit en schuiven we vervangingen voor ons uit.”
Hogere lasten, minder voorzieningen
Tegelijkertijd wil het college de OZB met 10% verhogen. Inwoners betalen nu al meer dan gemiddeld. Ook worden er maatregelen voorgesteld die op papier geld opleveren, maar in de praktijk weinig verschil maken. Taken worden doorgeschoven naar andere organisaties, die we vervolgens nog steeds zelf betalen. Linksom of rechtsom blijft de rekening dus bij de gemeente (en bij de inwoners) liggen.
De cijfers lijken mooi, maar het beeld klopt niet met de werkelijkheid.
De kaasschaaf werkt niet meer
Jaar na jaar past de gemeente de kaasschaafmethode toe: een beetje bezuinigen op alles tegelijk. Maar dat werkt niet meer. Alles wordt een beetje slechter, in plaats van dat er duidelijke keuzes worden gemaakt. De organisatie raakt overbelast en inwoners merken dat aan het onderhoud in hun straat en wijk.
De financiële bodem in zicht
De financiële situatie is ernstig. De algemene reserve (de spaarpot van de gemeente) daalde van €6,3 miljoen in 2021 naar (verwacht) €2,4 miljoen in 2025. Dat is minder dan de veilige grens van een weerstandsratio van 1,0. Dat betekent dat de gemeente geen buffer meer heeft voor tegenvallers.
Onze boodschap: kies voor de kern
Burgerbelangen zegt: genoeg is genoeg.
We willen terug naar de kerntaken van de gemeente en alleen doen waar we geld voor krijgen van het Rijk, en stoppen met wat we niet structureel kunnen betalen. Geen luchtkastelen, geen schijnzekerheid, maar eerlijke keuzes. Zolang we dat niet doen, raken we niet alleen onze voorzieningen kwijt, maar ook onze financiële zelfstandigheid. En dat is een prijs die wij niet bereid zijn te betalen.